Με 2 πούλμαν και πάνω από 90 μέλη μας ξεκινήσαμε από τη Νίκαια το πρωί της Τρίτης, 3 Ιανουαρίου, και, αφού κάναμε μια στάση στην Εθνική Αθηνών-Πατρών, περάσαμε τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και μπήκαμε στον νομό Αιτωλοακαρνανίας. Στις πηγές του ποταμού Λούρου και πολύ κοντά στο επιβλητικό ρωμαϊκό υδραγωγείο σταματήσαμε για το «κρύο γεύμα» μας.

 Φωτογραφίσαμε και θαυμάσαμε το έργο του Οκταβιανού  Αυγούστου, από τον 1^ο αι. π.Χ., το υδραγωγείο που μετέφερε το νερό ως τη νεοϊδρυθείσα Νικόπολη, μετά τη ναυμαχία στο Άκτιο, το 31 π.Χ., από το οποίο σώζονται αρκετά σημεία, αλλά το πιο εντυπωσιακό τμήμα είναι αυτό με τις καμάρες στην είσοδο του χωριού Άγιος Γεώργιος, στις πηγές του Λούρου.

Μετά από μιάμιση ώρα περίπου αναχωρήσαμε για Γιάννενα, όπου καταλύσαμε στα δυο ξενοδοχεία, το ένα εντός της πόλης και το άλλο λίγο πιο έξω. Πήραμε τα δωμάτιά μας και, λίγο πριν νυχτώσει, συναντηθήκαμε στο « σήμα κατατεθέν» της πόλης, το ονομαστό Ρολόι, ιστορικό διατηρητέο μνημείο, μια και εδώ κρεμάστηκαν Έλληνες πατριώτες, τον Φεβρουάριο του 1913, για μια βόλτα ως κάτω στην Παμβώτιδα λίμνη.

Περάσαμε από το κέντρο, που ήταν καταστόλιστο, λόγω και των εορτών, περπατώντας κυρίως στον παλιό εμπορικό δρόμο και στους πεζόδρομους, μπήκαμε και μέσα στην παλιά πόλη του Κάστρου για λίγο και καταλήξαμε οι περισσότεροι στην πλατεία με την προτομή του λογοτέχνη και πατριώτη Λορέντζου Μαβίλη. Περπατήσαμε λίγο και από την άλλη πλευρά του παραλίμνιου πεζόδρομου, ο  οποίος είναι γεμάτος με υπαίθρια γλυπτά Ηπειρωτών καλλιτεχνών. Είδαμε μαγαζάκια με είδη αργυροτεχνίας, ζαχαροπλαστεία, καφετέριες σε κάθετα σοκάκια και στην « παραλιακή », εισπράξαμε και αρκετή υγρασία και επιστρέψαμε οι μεν με το πούλμαν οι δε με τα πόδια…

Δειπνήσαμε στο ξενοδοχείο και σε ταβέρνα, για το περιφερειακό ξενοδοχείο, και πήγαμε για ξεκούραση στο δωμάτιό μας.

Τετάρτη, 4 Ιανουαρίου, μετά το πρωινό μας, αναχωρήσαμε για το γνωστό από την ομώνυμη μάχη του 1940 Καλπάκι και στη συνέχεια τη Γέφυρα Κλειδωνιάς ( Βοϊδομάτη ), όπου φωτογραφίσαμε και φωτογραφηθήκαμε και στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το  Κέντρο Ενημέρωσης .

Σε αυτό η υπεύθυνη μας ανέφερε με λεπτομέρειες και με εύγλωττο τρόπο πολλά στοιχεία για αυτόν τον παραπόταμο του Αώου και το γύρω περιβάλλον, τον Εθνικό Δρυμό Πίνδου και το Φαράγγι του Βίκου.

 

Το μονότοξο Γεφύρι της Κλειδωνιάς, χτισμένο το 1853, είναι το πιο διάσημο από τα γεφύρια που συναντάμε κατά μήκος του Βοϊδομάτη, ενός από τους καθαρότερους ποταμούς της Ευρώπης. Είναι ο ποταμός που διασχίζει το Φαράγγι του Βίκου.

Συνεχίσαμε για το μονότοξο γεφύρι του Αώου, χτισμένο το 1870, απ΄όπου ξεκινήσαμε την πεζοπορία ως τη Μονή του Οσίου Παϊσίου, τη λεγόμενη Μονή Στομίου, πρωτοϊδρυμένη στα μέσα του 15^ου αι. στη θέση « Παλαιομονάστηρο».

 

Περιηγηθήκαμε τους χώρους του, μπήκαμε στο καθολικό, από το οποίο σώζεται μόνο ο πρωτότυπος τρούλος, γιατί όλος ο υπόλοιπος ναός καταστράφηκε από τους Γερμανούς στην Κατοχή, το 1943, προσκυνήσαμε και στο κελάκι του Οσίου, φάγαμε και τα κεράσματα στο Αρχονταρίκι, λουκουμάκια κατά βάση, και πήραμε τον κατήφορο.

 

Το τοπίο υπέροχο, ο καιρός ιδανικός, ο Αώος να κυλάει αλλού ορμητικός, αλλού γαλήνιος, με ολοκάθαρα νερά, μας κράτησε συντροφιά και στην επιστροφή μουρμουρίζοντας συνεχώς!

Με το πούλμαν αρκετοί, άλλοι με τα πόδια, ανεβήκαμε στο κέντρο της Κόνιτσας, όπου είχαν περάσει αυτό το διάστημα οι περιηγητές μας, βλέποντας τα αξιοθέατα ( σπίτι Οσίου Παΐσίου, αρχοντικό της Χάμκως, μητέρας του Αλή Πασά, ερείπια από οθωμανικά κτίσματα κ.ά. ), τρώγοντας κάτι, πίνοντας καφεδάκι, κάνοντας ψώνια. Γοητευτική πόλη η Κόνιτσα, χτισμένη κατά το παραδοσιακό στιλ της Ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής , εντυπωσιάζει τον επισκέπτη με τα παλιά πετρόχτιστα αρχοντικά της και τους άλλους σημαντικούς χώρους, όπως οι βιβλιοθήκες της, η Γεωργική Σχολή κ.ά..

Πρωτύτερα οι «τουρίστες» μας είχαν επισκεφθεί 2-3 Μαστοροχώρια, το Γαναδιό, το Μοναστήρι και τη Μόλιστα. Από τους ομορφότερους χαρακτηρισμένους οικισμούς της Κόνιτσας το Γαναδιό, με ωραία αρχοντικά σπίτια και γραφικά σοκάκια, μικρό και γραφικό το Μοναστήρι, κεντρικό χωριό η Μόλιστα.

Πέμπτη, 5 Ιανουαρίου, φύγαμε για επίσκεψη στη Μονή Μολυβδοσκέπαστης, αξιόλογο μοναστήρι του 11^ου αι., όπου εκείνη την ώρα γινόταν λειτουργία. Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμό Αώου και Σαραντάπορου και είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Έχει φρουριακή μορφή, ανακαινισμένα κελιά, δυο καμπαναριά και ωραίο κήπο. Το καθολικό έχει ψηλό τρούλο και καλοδιατηρημένες αγιογραφίες του 13^ου αι – 18^ου και όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Και αυτή η μονή βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς το 1943. Πρόσφατα επανατοποθετήθηκαν μολύβδινες πλάκες στη στέγη του, ώστε δίκαια να συνεχίζει να φέρει τον τίτλο « Μολυβδοσκέπαστη».

Προσκυνήσαμε, επισκεφθήκαμε το εκθετήριο, φάγαμε και το λουκουμάκι μας και πήραμε τον δρόμο για τα Μαστοροχώρια. Πρώτος μας σταθμός η Πυρσόγιαννη, η πρωτεύουσά τους. Όμορφα πετρόχτιστα σπίτια, λιθόστρωτα δρομάκια, εκκλησιές με ξυλόγλυπτα τέμπλα, μικρές πλατείες στο χωριό αυτό που έδωσε τους καλύτερους και πιο ξακουστούς μαστόρους, που ταξίδεψαν όχι μόνο στη Βαλκανική αλλά και σε πιο μακρινά μέρη! Σεργιανίσαμε για λίγη ώρα στο χωριό, ενώ οι πεζοπόροι έφυγαν νωρίτερα, για να ξεκινήσουν την πορεία τους στη Δροσοπηγή .

Από το κέντρο του χωριού πήραν το μονοπάτι  και ύστερα από αρκετή ώρα κατέβηκαν μέχρι το ποτάμι και το Γεφύρι Κάντσικου(1717) και στη συνέχεια με το πούλμαν έφτασαν στη Βούρμπιανη.,

Οι περιηγητές βρέθηκαν για λίγη ώρα και σε ένα άλλο και μεγάλο Μαστοροχώρι, τη Βούρμπιανη, ένα χωριό που έβγαλε επίσης πολλούς και καλούς μαστόρους αλλά και ανθρώπους που διακρίθηκαν στα γράμματα , ιδιαίτερα τον 18^ο και 19^ο αι. , αιώνες μεγάλης ακμής για το χωριό αυτό.

Πριν καταλήξουν στο Κεφαλοχώρι, όπου θα τρώγαμε όλοι τελικά, επισκέφθηκαν το παλιό πέτρινο γεφύρι του Κάντσικου ( της Δροσοπηγής, δηλαδή ), δίπλα στο οποίο υπάρχει το σύγχρονο μεταλλικό, το οποίο οδηγεί ψηλά στο όμορφο Μαστοροχώρι. Η Δροσοπηγή είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα χωριά του Δήμου Κόνιτσας και είναι, επίσης, γνωστή για το μοναδικό στον άνω Σαραντάπορο δίτοξο πέτρινο γεφύρι της Ζέρμας ή Καντσιώτικο.

Παρασκευή, 6 Ιανουαρίου, Γιορτή των Φώτων, έγινε πρώτα επίσκεψη στο περίφημο Σπήλαιο του Περάματος, σε πολύ κοντινή απόσταση από τα Γιάννενα, από τα ομορφότερα της Βαλκανικής, από όσους ήθελαν να το δουν. Θεωρείται από τα ωραιότερα στα Βαλκάνια και έχει ηλικία 1,5 εκατ. ετών. Αποτελεί το πρώτο τουριστικά διευθετημένο Σπήλαιο, μια και αρκετά νωρίς, μετά την ανακάλυψή του το 1940, άρχισαν οι σχετικές επιχειρήσεις.

 

Οι υπόλοιποι βρέθηκαν στον μώλο της Παμβώτιδας, για να παρακολουθήσουν την τελετή του Αγιασμού των Υδάτων, μέσα σε ένα κλίμα γιορταστικό και αρκετή ομίχλη, η οποία συνήθως διαλυόταν, όπως διαπιστώναμε μετά τις 12 η ώρα… Αρκετοί δικοί μας ξεκίνησαν από τη Μητρόπολη, όπου προσκύνησαν και τον τάφο του Νεομάρτυρα Αγ. Γεωργίου εξ Ιωαννίνων και έφτασαν ως κάτω στη λίμνη.

Όλοι μαζί, τη συμφωνημένη ώρα, περάσαμε με τα καραβάκια απέναντι στο νησάκι, το οποίο είναι και το μοναδικό στην Ελλάδα που δεν φέρει κάποιο όνομα, και είναι, μαζί με τον Άγιο Αχίλλειο, κι αυτό κατοικημένο!

Επισκεφθήκαμε το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο του Αλή Πασά, σε έναν χώρο διαμορφωμένο σύμφωνα με τα λαϊκά γιαννιώτικα σπίτια της εποχής, με ακουστική ξενάγηση κιόλας και με πολλά ενδιαφέροντα εκθέματα, όπως ο πίνακας με την παράδοση του κεφαλιού του Αλή στον Σουλτάνο.

Εδώ στο Νησάκι κάναμε επίσης τις βόλτες μας, επισκεφθήκαμε όσα μοναστήρια ήταν ανοιχτά, όπως τη Μονή  Φιλανθρωπινών με την τοιχογραφία των 7 σοφών της Αρχαίας Ελλάδας, ψωνίσαμε και τσιμπήσαμε και κάτι…

Επιστρέψαμε στην πόλη και πήγαμε για ξεκούραση και δείπνο. Στη συνέχεια, όσοι το επιθυμούσαν έκαναν μια τελευταία βόλτα αποχαιρετισμού στην όμορφη πόλη, που ήταν ολοζώντανη.

Σάββατο, 7 Ιανουαρίου, μέρα επιστροφής και, αφού βάλαμε τις αποσκευές στα πούλμαν, φύγαμε για την ξενάγηση πρώτα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, με τα πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα από διάφορες τοποθεσίες της Ηπείρου ( Δωδώνη, Κασσώπη κ.λ.π. ), κι έπειτα, μπαίνοντας μέσα στο Κάστρο,

στο Μουσείο Αργυροτεχνίας, ένα από τα 9 που έχει ιδρύσει ανά την Ελλάδα ο Πολιτιστικός Όμιλος της Τράπεζας Πειραιώς.  

Ανηφορίσαμε έπειτα προς το Δημοτικό και Εθνογραφικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται στο ανακαινισμένο τζαμί του Ασλάν πασά ( 1618 ), στην πάνω ακρόπολη, το Ιτς Καλέ. Εκεί κοντά βρίσκεται και το μαυσωλείο, όπου πιστεύεται ότι τοποθετήθηκε η σορός του Αλή Πασά.

Μέσα στο Κάστρο, το οποίο χτίστηκε το 528 μ.Χ. και κατοικείται ακόμα και σήμερα, συμβίωναν για αιώνες στα σοκάκια του Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Γι΄αυτό και σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να δει μνημεία κι από τους 3 αυτούς πολιτισμούς. Κοντά στη μια κεντρική πύλη του βρίσκεται και η μεγάλη Συναγωγή. Δεν ξεχνάμε ότι τα Ιωάννινα, εκτός από πρωτεύουσα της Ηπείρου, είναι και η « πρωτεύουσα» του ρωμανιώτικου εβραϊσμού, δηλαδή του ελληνόφωνου εβραϊκού κόσμου. Σήμερα δεν είναι ούτε 50 οι Εβραίοι που έχουν απομείνει…

Όταν ολοκληρώσαμε τις ξεναγήσεις, αποχαιρετίσαμε τους ξεναγούς μας, μπήκαμε στα πούλμαν και φύγαμε για Μενίδι Αιτ/νίας, όπου σταματήσαμε για μεσημεριανό. Συνεχίσαμε ως το Αντίρριο και μετά κι από μια επιπλέον στάση στην Εθνική, φτάσαμε στη Νίκαια, γύρω στις 9 η ώρα, έχοντας πραγματοποιήσει άλλη μια πανέμορφη εκδρομή και με υπέροχο καιρό! 

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•