- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 15 Μαρτίου 2023 15 Μαρτίου 2023
Το τετραήμερο της 28ης Οκτωβρίου 2022 επισκεφτήκαμε τη φημισμένη διεθνώς περιοχή της Βάλια Κάλντα. Ξεκινήσαμε με δύο πούλμαν, το πρωί της Πέμπτης , από τη Νίκαια και αφού πήραμε αρκετούς φυσιολάτρες από το μετρό Αιγάλεω φύγαμε για την Εθνική οδό Αθηνών- Λαμίας.
Το μεσημεράκι βρεθήκαμε στην Καρδίτσα , στο υπέροχο άλσος της πόλης με τα ελεύθερα παγώνια και τον έφιππο ανδριάντα του Νικολάου Πλαστήρα, στο πάρκο Παυσίλυπον, όπου ο Φυσιολάτρης πρόσφερε στους εκδρομείς το κρύο γεύμα συνοδευόμενο με λίγο τσιπουράκι και κρασί.
Το απόγευμα φτάσαμε στην Καλαμπάκα αντικρίζοντας από μακριά τους θεόρατους βράχους των Μετεώρων. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας και πριν το δείπνο επισκεφτήκαμε το μουσείο Φυσικής Ιστορία Μετεώρων και Μανιταριών, που βρισκόταν απέναντι από το ξενοδοχείο μας.
Στο ισόγειο υπάρχει έκθεση ταριχευμένων ζώων από την ευρύτερη περιοχή των Μετεώρων κυρίως και στον όροφο μανιτάρια, τα οποία εκτίθενται με έναν πρωτότυπο τρόπο παρουσίασης, παρέχοντας μια ολοκληρωμένη εικόνα του τρόπου με τον οποίο αναπτύσσονται σε κάθε οικοσύστημα. Βέβαια όλοι φύγαμε από εκεί παίρνοντας κάποια προϊόντα με μανιτάρια της περιοχής.
Στη συνέχεια κάναμε μια όμορφη βόλτα στη παλιά πόλη της Καλαμπάκας που είναι κτισμένη στα ριζά των βράχων στα Μετέωρα. Φτάσαμε περπατώντας μέχρι το ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, κτίσμα του 11ου αι. μάλλον, πάνω στα ερείπια παλιότερης εκκλησίας της ύστερης αρχαιότητας. Στους τοίχους του είναι ενσωματωμένα αρχιτεκτονικά μέλη από τον αρχαίο ναό του Απόλλωνα. Στη γύρω περιοχή βλέπει κανείς απομεινάρια του κάστρου της πόλης. Εξάλλου Καλαμπάκα σημαίνει « ισχυρό φρούριο ». Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για το γεύμα μας και πέσαμε νωρίς για ύπνο για ξεκούραση.
Νωρίς το πρωί 28η Οκτωβρίου φύγαμε για τα Γρεβενά. Στο δρόμο κάναμε ένα αφιέρωμα στο έπος του 40 λόγω της Εθνικής μας επετείου.
Πρώτος σταθμός μας το γεφύρι του Ζιάκα, ένα από τα πιο φωτογραφημένα γεφύρια των Γρεβενών, που βρίσκεται στον δρόμο που ενώνει τα Γρεβενά με το ιστορικό χωριό Ζιάκα, που είναι πατρίδα του θρυλικού ήρωα Θεόδωρου Ζιάκα, από όπου πήρε και το όνομα. Το περίφημο πέτρινο γεφύρι του Ζιάκα που χτίστηκε επί Τουρκοκρατίας βρίσκεται 3 χλμ. μακριά από το ομώνυμο χωριό. Χτίστηκε πριν από το 1885 και είναι εύκολα προσβάσιμο. Είναι δίτοξο με σαφώς μεγαλύτερη την κύρια (Δυτική) καμάρα, που φτάνει σε ύψος τα 7,50 μ. Το συνολικό μήκος του γεφυριού είναι περίπου 41 μ. και το πλάτος 3,10 μ. Κάτω από το γεφύρι περνά ο Βελονιάς ποταμός, παραπόταμος του Βενέτικου, ποταμού. Αφού το περπατήσαμε και βγάλαμε φωτογραφίες φύγαμε για το δεύτερο γεφύρι της Πορτίτσας.
Το γεφύρι της Πορτίτσας βρίσκεται κοντά στο χωριό Σπήλαιο, του νομού Γρεβενών και απέχει 45 χιλιόμετρα από την ομώνυμη πρωτεύουσα. Πιθανότατα είναι το δημοφιλέστερο και ομορφότερο γεφύρι του νομού καθώς με το υπέροχο τοπίο που δημιουργεί το βαθύ φαράγγι με το καλά συντηρημένο γεφύρι και η ευκολία της πρόσβασης σ’ αυτό δημιουργούν ένα μνημείο απαράμιλλης και ασύγκριτης ομορφιάς.
Βρίσκεται στη κοιλάδα Κανάβη ανάμεσα στα βουνά Σπηλαίου και Λυκότρυπας .Η κοιλάδα καταλήγει σε βαθύ φαράγγι, που ονομάζεται Πορτίτσα, ενώ η έξοδος του ονομάζεται Καρούτες. Την εικόνα έρχεται να συμπληρώσει στο βάθος το βράχινο φράγμα που σχηματίζουν σαν συμπληγάδες οι δυο αντικριστοί κάθετοι βράχοι το οποίο εμποδίζει αποφασιστικά το άπλωμα του μικρού οροπεδίου. Μπροστά από το στενόμακρο στόμιο του φαραγγιού που χάσκει σαν πόρτα που ξεχάστηκε ανοικτή, το πέτρινο γεφύρι της Πορτίτσας δρασκελίζει το ποτάμι δίνοντας διέξοδο στην επικοινωνία των ντόπιων ανάμεσα στο Σπήλαιο και το Τρίκωμο. Ο ποταμός που περνά κάτω από την κάμαρα του γεφυριού είναι ο Βενέτικος ποταμός, παραπόταμος του Αλιάκμονα, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος σε μήκος Ελληνικός ποταμός (μήκος 297 χιλιόμετρα).
Η κατασκευή της γέφυρας υπολογίζεται το 1743 και σύμφωνα με πηγές χτίστηκε με προσφορές από το Μοναστήρι του Σπηλαίου. Είναι δίτοξο με το άνοιγμα του μεγάλου τόξου να φτάνει στα 13,80μ και του μικρού τα 5μ. Το συνολικό του μήκος είναι 34 μ. και το πλάτος του 2,70 μ. , το δε συνολικό του ύψος του φτάνει τα 7,80 μ.
Στο γεφύρι φτάσαμε ξεκινώντας από την πλατεία του χωριού, Σπήλαιο, όπου ξεκινά ένα λιθόστρωτο μονοπάτι που φτάνει στο γεφύρι. Αφού θαυμάσαμε το υπέροχο αυτό γεφύρι , βγάλαμε φωτογραφίες πήραμε το ίδιο μονοπάτι και ανηφορίζοντας φτάσαμε πάνω στο χωριό. Στα καφενεδάκια και στις ταβέρνες κάθισαν κάποιο για ένα τσιπουράκι, καφέ, γλυκό η αναψυκτικό και στη συνέχεια φύγαμε για τη θρυλική Σαμαρίνα.
Λίγα χιλιόμετρα πριν το χωριό Σαμαρίνα σταματήσαμε στο ύψωμα της Αννίτσας ( προσήλιο Φιλιππαίων ), στο όρος Λύγκος, στην περιοχή Σταυρού-Σμίξης, για να « προσκυνήσουμε » το ιδιότυπο μνημείο των πεσόντων 1940-41 Αξιωματικών και Οπλιτών Νομού Γρεβενών, εναντίον των Ιταλών επιδρομέων. Από τις 3-7 Νοεμβρίου 1940 στο σημείο αυτό συνετρίβη από το ελληνικό ιππικό η ιταλική μεραρχία Τζούλια χαρίζοντας την πρώτη μεγάλη νίκη του στρατού μας.
Καταθέσαμε στεφάνι και φωτογραφηθήκαμε μπροστά από το οστεοφυλάκιο με ομοίωμα κράνους για στέγη, μέσα σε μια παγερή ατμόσφαιρα, απόλυτα ταιριαστή με το χώρο και τις μνήμες που ανακαλεί.
Φωτογραφίσαμε επίσης και τα υπόλοιπα επιμέρους στοιχεία του μνημείου, όπως τα ανάγλυφα του ιππέα, της φορτωμένης με πυρομαχικά γυναίκας Γρεβενιώτισσας και του μαχόμενου στρατιώτη και φύγαμε για το χωριό Σαμαρίνα.
Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν χαρακτηρίσει το χωριό ως η «Ωραία Σαμαρίνα». Πρόκειται για ένα ιδιαίτερης ομορφιάς μέρος μέσα σε πυκνά δάση και έχει άφθονα νερά. Αυτό την κάνει να έχει φανατικούς θαυμαστές που την επισκέπτονται κάθε χρόνο. Αφενός για να θαυμάσουν την ομορφιά του τοπίου, αφετέρου γιατί ξέρουν ότι εκεί θα φάνε καλά. Ως γνήσιο βλαχοχώρι δίνει την ευκαιρία να διαλέξεις όποια ταβέρνα θες και να απολαύσεις από γίδα βραστή μέχρι πρόβειο κεμπάπ. Φυσικά δε λείπουν ποτέ τα απαραίτητα συνοδευτικά και το τσίπουρο ή το κρασί. Ο,τι τραβάει η όρεξή σου. Η περιοχή φημίζεται, επίσης, και για τις νόστιμες πίτες της οπότε μη χάσεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις μια λαχανόπιτα ή μια κρεατόπιτα. Δεν έχουν καμία σχέση με ο,τι έχεις δοκιμάσει έως τώρα. Οι ταβέρνες γεμάτες λόγω και της ημέρας και μετά βίας βρήκαμε κάποια τραπέζια να καθίσουμε. Στο χώρο της πλατείας υπήρχε και ορχήστρα με χάλκινα που έπαιζε παραδοσιακή ζωντανή μουσική. Ο χορός δεν άργησε να στηθεί και όλοι γίναμε μια παρέα.
Η Σαμαρίνα έχει τον τίτλο του πιο ορεινού χωριού, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη τη Βαλκανική. Είναι χτισμένη στα 1450 με 1600 μ. στους πρόποδες του Σμόλικα και το χειμώνα εγκαταλείπεται σχεδόν από τους κατοίκους της, που κατεβαίνουν στα πεδινά. Δεν είχε πολύ κρύο και αρκετοί φίλοι μας περιηγήθηκαν ολόκληρο το χωριό. Επισκέφθηκαν το ναό της Κοιμήσεως, τη «Μεγάλη Παναγιά», με το τεράστιο πεύκο που φυτρώνει στη σκεπή του ιερού, που αυτό τον καιρό επισκευάζεται, το όμορφο κτήριο του Δημοτικού Σχολείου με τη μεγάλη αυλή και έβγαλαν πολλές φωτογραφίες στα όμορφα σοκάκια του χωριού.
Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από το χωριό και παρακάμψαμε το τρίτο γεφύρι του προγράμματος, του Αζίζ Αγά, γιατί δεν μας έπαιρνε η ώρα. Κάναμε όμως μια σύντομη στάση στα Γρεβενά , στην πόλη των μανιταριών , όπου αγοράσαμε ακόμα και σοκολάτες με γεύση μανιταριών και επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο μας πήραμε το δείπνο μας και πήγαμε για ύπνο γιατί την επομένη είχαμε μια δύσκολη μέρα αφού θα περπατούσαμε στη Βάλια Κάλντα.
Σάββατο πρωί φύγαμε για το Μέτσοβο, περνώντας έτσι στο νομό Ιωαννίνων, για να επισκεφτούμε τη Βάλια Κάλντα. Φτάνοντας στο Μέτσοβο οι περιηγητές μας επισκέφτηκαν το Κέντρο πληροφόρησης της Βάλια Κάλντα. Στην όμορφη ορεινή κωμόπολη, που είναι χτισμένη στα 1160 μ. και το όνομά της σημαίνει «το χωριό της αρκούδας» στα σλαβικά, έκαναν τις βόλτες τους, ξεναγηθήκαν στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ, όπου εκτίθενται 250 περίπου πίνακες αξιόλογων ζωγράφων του 19ου και 20ού αι. Κάποιοι φίλοι επισκέφτηκαν και Λαογραφικό Μουσείο , πήγαν στην Αγ. Παρασκευή και περπάτησαν και μέχρι το οινοποιείο στο Μέτσοβο . Η μεγάλη εμπορική ανάπτυξη που γνώρισε κάποτε το Μέτσοβο είναι φανερή και σήμερα στο χωριό που έδωσε διάσημους ευεργέτες, όπως ο Τοσίτσας, ο Αβέρωφ, ο Στουρνάρης.
Αφού έκαναν τη βόλτα τους στα πλακόστρωτα σοκάκια και γευμάτισαν με το πούλμαν πήγαν μέχρι τις πηγές και το φράγμα του Αώου. Όταν ήρθαν και οι πεζοπόροι στο Μέτσοβο αναχωρήσαμε όλοι μαζί για Καλαμπάκα.
Οι πεζοπόροι αφού άφησαν τους περιηγητές στο Μέτσοβο έφυγα με τα μικρά πουλμανάκια για την Βάλια Κάλντα. O Εθνικός Δρυμός Βάλια Κάλντα βρίσκεται στη Πίνδο και ανήκει στους νομούς Γρεβενών και Ιωαννίνων. Έχει συνολική έκταση περίπου 70.000 στρέμματα. Περιλαμβάνει την κοιλάδα της Βάλια - Κάλντα ( βλάχικη λέξη και σημαίνει «Ζεστή κοιλάδα», ονομάζεται έτσι γιατί έχει πολύ υψηλές θερμοκρασίες κατά την διάρκεια της ημέρας και πολύ χαμηλές κατά τη διάρκεια της νύχτας), το Αρκουδόρεμα (παραπόταμο του Αώου), τα βουνά Λύγκος και Μαυροβούνι (Φλέγκα 2.159μ) μέχρι τις κορυφές του βουνού Αυγό (υψομ. 2.177μ).
Είναι μία από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της Ελλάδας με πολλά χιόνια το χειμώνα και δροσερά καλοκαίρια με αρκετές βροχές. Συνήθως το χιόνι καλύπτει τον Δρυμό από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο. Το περιβάλλον είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την διαβίωση μιας τεράστιας ποικιλίας ειδών απ’ το ζωικό και το φυτικό βασίλειο. Η κοιλάδα καλύπτεται από πυκνά δάση Μαύρης - Λευκόδερμης Πεύκης και Οξυάς. Αποτελεί καταφύγιο για πολλά είδη πουλιών, ανάμεσά τους και ορισμένα σπάνια αρπακτικά (γύπας- βασιλαετός) καθώς και για μεγάλα θηλαστικά (αρκούδες - ζαρκάδια-τσακάλια), που έχουν εξαφανισθεί απ’ τις περισσότερες περιοχές της Χώρας. Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί ίσως τον πιο σημαντικό βιότοπο της χώρας μας για την καφετιά αρκούδα που προστατεύεται με ειδικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι ορειβάτες με ένα πουλμανάκι έφτασαν μέχρι το ορειβατικό καταφύγιο Μαυροβουνίου έχοντας πίσω μας την τεχνητή λίμνης του Αώου ποταμού. Από εκεί ξεκινήσαμε για να ανέβουμε στην ψηλότερη κορυφή της οροσειράς , Φλέγκα στα 2.159 μέτρα που αποτελεί μέρος του Εθνικού Δρυμού της Βάλια Κάλντα. Το τοπίο υπέροχο και ο καιρός πολύ καλός για την εποχή αυτή. Παντού δίπλα μας βλέπαμε τεράστια μαυρόπευκα, υπεραιωνόβια ρόμπολα χτυπημένα από τους κεραυνούς κατά τη διάρκεια των ισχυρών καταιγίδων. Η κορυφογραμμή του βουνού χωρίζει τον νομό Ιωαννίνων από το νομό Γρεβενών.
Φτάνοντας στη κορυφή είχε αρκετό αέρα και αφού βγάλαμε φωτογραφίες κατηφορίσαμε για τις δυο αλπικές λίμνες Φλέγκα όπου κάναμε και μια μικρή στάση για ξεκούραση.
Οι λίμνες Φλέγκα, δυο όμορφες μικρές φυσικές λίμνες , βρίσκονται στα αλπικά λιβάδια της Φλέγκας. Οι δίδυμες λίμνες της Φλέγκας, σε υψόμετρο 1.960 και 1.940 μέτρα, απέχουν η μια από την άλλη μόλις 100 μέτρα.
Οι λίμνες λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία με τη χαμηλότερη να υπερχειλίζει ως το Αρκουδόρεμα της Βάλια Κάλντα. Στις αλπικές λίμνες παρατηρήσαμε και τους σπάνιους αλπικούς τρίτωνες.
Στη συνέχεια το μονοπάτι μας κατέβασε στο Αρκουδόρεμα και στους καταρράκτες της Βάλια Κάλντας έχοντας κάνει συνολική διαδρομή πάνω από 5 ώρες.
Εδώ συναντήσαμε και τους πεζοπόρους που με τα άλλα δυο μικρά πουλμανάκια 45 άτομα περίπου ανεβήκαν στον Εθνικό Δρυμό. Φτάσανε στο Αρκουδόρεμα και από εκεί κάναμε μια φανταστική κυκλική διαδρομή 4 ωρών στην αρχή δίπλα στο ποτάμι μέχρι τους καταρράκτες και στη συνέχεια μέσα από τα πανύψηλα ρόμπολα που νόμιζες ότι άγγιζαν τον ουρανό. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός και όλοι μείναμε κατενθουσιασμένοι από το πανέμορφο τοπίο.
Στον πυρήνα της Βάλια Κάλντα κάμαμε και το πικ νικ με σουβλάκια , σαλάτες φρούτα και κρασάκι . Στη συνέχεια όλοι μαζί φύγαμε και αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Μέτσοβο, όπου μας περίμεναν οι υπόλοιποι του γκρουπ και αφού εφοδιαστήκαμε με Γιαννιώτικα γλυκά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας στη Καλαμπάκα.
Το βράδυ αν και κουρασμένοι σε ταβέρνα της περιοχής διασκεδάσαμε και χορέψαμε με ζωντανή μουσική.
Κυριακή, 30 Οκτωβρίου, ημέρα επιστροφής, αφού πήραμε το πρωινό μας και φορτώσαμε τις αποσκευές μας στα πούλμαν, οι πεζοπόροι έφυγαν στις 9 για την ανάβαση με τα πόδια στη μονή Βαρλαάμ και το Μεγάλο Μετέωρο.
Ξεκίνησαν από το Καστράκι και, αφού άφησαν δεξιά τους τον Αγιώργη το Μαντηλά ανηφόρησαν για τα Μετέωρα ακολουθώντας το μονοπάτι των καλογέρων. Ένα έθιμο του χωριού είναι το κρέμασμα των μαντηλιών στο μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου του Μαντηλά. Αναρριχητές αλλά και απλοί κάτοικοι αναρριχώνται, για να ανεβάσουν τα καινούρια μαντήλια και να κατεβάσουν αυτά που είχαν ανεβάσει την περσινή χρονιά. Περνώντας ανάμεσα από τους θεόρατους επιβλητικούς βράχους με τα μοναστήρια σκαρφαλωμένα στην κορυφή τους έφτασαν μετά από μιάμιση ώρα στη μονή Βαρλαάμ.
Τα Μετέωρα είναι ένα σύμπλεγμα από τεράστιους σκοτεινόχρωμους βράχους από ψαμμίτη, κοντά στα πρώτα υψώματα της Πίνδου και των Χασίων. Είναι οι γίγαντες-προστάτες της Καλαμπάκας και του Καστρακίου, έτσι όπως ορθώνονται πάνω από τα 2 χωριά. Σήμερα είναι το 2ο πλέον μοναστικό συγκρότημα στην Ελλάδα ύστερα από το Άγιον Όρος. Λειτουργούν μόνο τα 7 και περιλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Πρώτα επισκεφθήκαμε τη μονή Βαρλαάμ, η οποία ονομάστηκε έτσι από τον ασκητή-αναχωρητή Βαρλαάμ, που πρώτος κατοίκησε το βράχο το 14ο αι. Επισκεφθήκαμε κι εδώ το καθολικό και τα παρεκκλήσια με τις τοιχογραφίες, το νοσοκομείο και το μουσείο κειμηλίων της μονής. Είναι μία από τις παλαιότερες και η μεγαλύτερη από τις υπάρχουσες σήμερα μετεωρίτικες μονές. Ιδρύθηκε λίγο πριν τα μέσα του 14ου αι. από τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, πάνω στο βράχο που ονομαζόταν « Πλατύς Λίθος » και που ο ίδιος ονόμασε « Μετέωρο ». Είναι εντυπωσιακή η πρόσβαση προς το μοναστήρι, μια και ο επισκέπτης κατηφορίζει πρώτα και μετά ανεβαίνει μια μεγάλη κλίμακα, περνώντας από μια σήραγγα. Εδώ βλέπει κανείς τον πύργο του βριζονίου, που στέγαζε το μηχανισμό για το δίχτυ που ανέβαζε κάποτε τους μοναχούς στη μονή, το νοσοκομείο, το γηροκομείο, την εστία και την τράπεζα και φυσικά το καθολικό και τα παρεκκλήσια με τις ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Πολύ σημαντικοί είναι οι μουσειακοί χώροι της μονής, μια και περιέχουν χειρόγραφα, πολύτιμα κειμήλια και εκκλησιαστικά αντικείμενα. Μετά την επίσκεψή μας στην ιστορική Μονή φύγαμε για το Μεγάλο Μετέωρο πεζοπορώντας λίγο ακόμα μέχρι τη Μονή. Εδώ μας περίμεναν τα πούλμαν για να μας παραλάβουν για την επιστροφή.
Οι «τουρίστες» μετά το πρωινό αναχώρησαν και αυτοί από την Καλαμπάκα με το πούλμαν για τα Μετέωρα, αφού επισκέφτηκαν το χωριό Καστράκι, που βρίσκεται δίπλα στα Μετέωρα και αποτελεί τόπο αναψυχής των επισκεπτών των Μετεώρων .
Στο Μεγάλο Μετέωρο συναντηθήκαμε με τους πεζοπόρους μας, οι οποίοι είχαν ήδη επισκεφθεί τη μονή Βαρλαάμ, και αφού επιβιβαστήκαμε όλοι μαζί στα πούλμαν, κατηφορίσαμε για τα Τρίκαλα.
Στα Τρίκαλα παραμείναμε αρκετή ώρα, ώστε να κάνουμε βόλτες και να γνωρίσουμε την πόλη περισσότερο. Επισκεφθήκαμε την παλιά πόλη με τις συνοικίες Βαρούσι και τα παλιά Μανάβικα, στις παρυφές του κάστρου, που χτίστηκε πάνω στην αρχαία ακρόπολη της Τρίκκης από τον Ιουστινιανό, τον 6ο αι. μ.Χ., και ανακατασκευάστηκε από τους Οθωμανούς. Εκεί ψηλά στο λόφο βρίσκεται και το ρολόι- σήμα κατατεθέν της πόλης, από το 1936. Στα παλιά Μανάβικα βρίσκονται μερικές από τις καλύτερες ταβέρνες και καφετέριες των Τρικάλων. Χάρη στις πινακίδες που υπάρχουν για τον επισκέπτη κοντά στην κεντρική γέφυρα πάνω από το Ληθαίο ποταμό και αναγράφουν το χρόνο που απαιτείται αλλά και την απόσταση ως τα διάφορα αξιοθέατα της πόλης, καταφέραμε να πάμε και ως το Τζαμί του Οσμάν Σαχ, του 16ου αι., στη νότια είσοδο της πόλης, γνωστό και ως Κουρσούμ Τζαμί, αλλά και ως το σπίτι του Τσιτσάνη και να κάνουμε βόλτες στους πεζόδρομους, που λόγω της ημέρας ήταν γεμάτοι κόσμο.
Ο πεζόδρομος της Ασκληπιού ενώνει την κεντρική πλατεία της πόλης με τα σιντριβάνια με τη μεταλλική γέφυρα που ανακατασκεύασαν Γάλλοι μηχανικοί το 1886. Χαρακτηριστικό και το άγαλμα του Ασκληπιού πάνω στην ομώνυμη γέφυρα του Ληθαίου, παραπόταμου του Πηνειού. Το απόγευμα ξεκινήσαμε για την επιστροφή μας και περνώντας από Καρδίτσα και τα Λουτρά Σμοκόβου , φτάσαμε στη Λαμία όπου κάναμε μια μικρή στάση και πήραμε το δρόμο για την Νίκαια.
Ήταν μια υπέροχη εκδρομή που θα μας μείνει αξέχαστη με τις χιλιάδες εικόνες που γεμίσαμε το μυαλό μας αλλά και τις φωτογραφικές μηχανές μας.
